عملکرد پلیس یکی از عواملی است که می تواند بر اعتماد عمومی نسبت به پلیس موثر باشد. مقاله حاضر در پی بررسی ارزیابی افراد از عملکرد پلیس و نقش آن در اعتماد عمومی نسبت به پلیس است. این تحقیق به روش پیمایشی انجام شده است و نمونه آن 400 نفر از شهروندان تهرانی می باشند که با توجه به فرمول کوکران به دست آمده است. متغیر ارزیابی از عملکرد پلیس با توجه به دو بعد فعالیت های حرفه ای پلیس و منش پلیس مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج توصیفی تحقیق نشان از آن دارد که در مجموع عملکرد پلیس و اعتماد به پلیس در حد متوسطی می باشد. عاوه بر این نتایج تحقیق نشان داد که ارزیابی از عملکرد پلیس همبستگی بالایی با اعتماد به پلیس دارد. همچنین 52.7 درصد تغ ییرات اعتماد به پلیس توسط عملکرد پلیس تب یین می شود. در مجموع چنین می توان نتیجه گرفت که هرچقدر پلیس عملکرد بهتری در نزد افکار عمومی داشته باشد اعتماد عمومی نسبت به پلیس بیشتر می شود.

نظام های سیاسی اقتدارطلب (توتالیتر) در کشورهای سوسیالیستی اروپای شرقی جامعه مدنی موجود در آن کشورها را تحت فشار قرار دادند و نابود کردند. سنت اقتدارطلبانه زیر نفوذ ایدئولوژی احزاب کمونیست و سیاست حاکم بر این کشورها شکل گرفت، به گونه ای که منش سیاسی سیاستمداران بر رفتار سیاسی شهروندان مسلط بود. شکست سوسیالیسم واقعا موجود و تلاش های ناموفق آن برای به نتیجه رساندن سریع نوسازی لیبرال در این جوامع، علاوه بر اخلاق عمومی، ارزش های اجتماعی را نیز دچار آشوب کرد. بحران اخلاقی ریشه دار شد، بی هنجاری افزایش یافت. به علاوه، جامعه به خشونت و جرم گرایید. این امر شکل گیری چارچوب فرهنگی جامعه مدنی و ارزش های اخلاقی آن را مشکل کرد. آزادی و توسعه منش سیاسی جامعه مدنی به عنوان عناصر فرهنگ سیاسی دموکراتیک مستلزم تغییر ساختارها و ذهنیت های موجود در این جوامع است. این امر متضمن این است که قالب های ارزشی سنتی و جوامع سیاسی مبتنی بر نظام اشتراکی، قبیله گرایی، اقتدارطلبی، برابری خواهی، قوم مداری، اتاتیسم (دخالت دولت در کلیه شئون جامعه) و افسانه پردازی گذشته منسوخ شوند. تحقق آزادی و توسعه مستلزم به کارگیری نیروی بالقوه فعال شهروندان، همبستگی و آمادگی آن ها برای انجام دادن تعهدات سیاسی، ابتکار فردی، احترام به منافع عمومی و دفاع جسورانه از آزادی و حقوق اجتماعی است.

خودستایی در هر سامانه منش و اخلاقی، خویی نکوهیده است و تنها در قلمرو هنر و هنروری پسندیده و روا شمرده می شود. بسیاری از شاعران بلند آوازه زبان فارسی از جمله خاقانی، انوری و غضایری رازی نازشنامه هایی دارند که نه تنها از ارجمندی آنان نکاسته، بلکه بر آوازه شاعری آنان نیز افزوده است. چامه سرایان پارسی گوی، به ویژه در سده ششم، دشت سخن را ناوردگاه خویشتن می بینند و هماوردجویانه خود را بر چکاد ادب می نشانند. نکوهشنامه، رویه دیگر این شیوه سخن است که شاعر با خوار انگاشتن خود در برابر پدیده های ورجاوند، به خویشتن، ارجمندی می بخشد. خویشتن باوری و خود شیفتگی سرمایه نمود هنری شاعر است.

شاهنامه نخستین و تنها اثر ادبی در زبان فارسی است که به شکلی منسجم و در قالب شعر سرگذشت شاهان و پهلوانان تاریخی و اسطوره ای را بیان می کند. بیان فردوسی در این اثر آمیخته به اخلاق و حکمت است. شاهنامه، تلاش آدمی در نبردی دائمی برای حفظ حیات است که با رویکردی حکمی و توجه به اخلاق متعالی انسانی همراه است، بازتابش اخلاق وحکمت زیبایی بی نظیری به این اثر حماسی بخشیده است. حکیم فردوسی در آغاز کتاب به صراحت هدف خویش را از سرایش این اثر بیان می کند و ان ساختن پایگاهی است در زیر «سرو سایه افکن دانش» است و در جستجوی پاسخ به سوال مهمی است وآن اینکه بشر را چه شده است که به این خواری وخفت افتاده است؟ و از پژوهندگان روزگار نخست: بپرسیدشان از کیانِ جهان وزان نامداران و فرّخ مِهان که، گیتی به آغاز چون داشتند که ایدون به ما خواربگذاشتند (کزازی، جلال الدین. (1379-1387). نامه باستان. انتشارات سمت ص 20، ج1، )